Druga fala szwedzkiej sceny dance

Tym razem nie będzie smętów, sentymentów, knajackiego intelektualizmu, grandtoruńskich i wszechtoruńskich list nieobecności, choć zapewne wielokrotnie do tych wątków, stylistyk, zaśpiewów i przypraw będę wracał. Wybrałem sobie cztery toruńskie zjawiska muzyczne, które mnie autentycznie zachwyciły w zeszłym roku. Luty jest fatalnym miesiącem na podsumowania. Cóż, miałem laga.
The Arouser
Niech Was nie przeraża nazwa tego zespołu, pożyczona zapewne od popularnych prążkowanych kondomów Dureksa, godna megaobciachowego didżeja z drugiej fali szwedzkiego house. The Arouser założyli gitarzyści Patryk Lewandowski i Mateusz Bracha. Chłopaki pochodzą z Iławy – pierwszy z nich studiuje na toruńskiej polonistyce, drugi jest teraz w Warszawie. Gdy spotykają się, broją. W ich utworach dzieje się tak wiele, że po trzech minutach ma się wrażenie, że słucha się tego już od pół godziny. To bardzo narracyjne i ilustracyjne akustyczne granie, które zainteresuje z pewnością wszystkich miłośników muzyki filmowej. Coś jak „In the house, In a heartbeat” Johna Murphy'ego. Smaczku ich muzyce dodaje to, że powstaje w zaimprowizowanym studiu nagraniowym, składającym się z przyzwoitej karty dźwiękowej i podłego peceta. To było bez wątpienia największe moje odkrycie muzyczne zeszłego roku.

Every Day Lincz
Projekt multiwokalisty Tomasza Cebo i Łukasza Milewskiego, speca od elektroniki i perkusisty. Panów dzielnie wspiera wizualami Dagmara Pochyła. Every Day Lincz cały czas się rozwija i tak naprawdę nie wiadomo, w jakim kierunku ich rozwój prowadzi. Zaczynali od łączenia syntetycznej perkusji z wokalem podrasowanym efektami z Chaos Pada. Później Cebo dokupił trochę sprzętu i zabawa zaczęła się na nowo – jest teraz znacznie więcej beatboksu niż liryki. Bardzo dobrze wypadają na scenie. Cebo wystąpi w marcu w „Must Be The Music”, polsatowskiej mutacji X-Factor. Przeszedł pomyślnie eliminacje. Może liczyć niezawodnie na mojego smsa za 1,23 zł.

Jesień
Jesień założyli Michał Supcziński (bas), Szymon Szwarc (gitara) i Maciej Karmiński (perkusja). Czyli dwóch poetów i muzyk. Na szczęście panowie dali sobie spokój z epatowaniem publiki polonistyką i nie śpiewają. Jesień dała może kilka koncertów, ale zaskarbiła sobie sympatię kilku dość wpływowych słuchaczy. Chłopaki bardzo chcą grać noise, wychodzi im yass w rodzaju Arhythmic Perfection, tyle że bez instrumentów kojarzących się z jazzem. Na ich miejscu odpuściłbym sobie wszelkie rockowe i postrockowe tytulatury i zajął się muzyką improwizowaną. Yass mają we krwi - żadnych akademickich standardów wykonawstwa nie muszą obalać i odpowiadać sobie na pytanie: free czy jednak hard bop?
Małpa
Zdawałem sobie sprawę z istnienia toruńskiej formacji Proximite. Raz nawet ich gdzieś słyszałem – albo w Salvadorze, albo w eNeRDe, albo w jakimś innym klubie, do którego przywiały mnie weekendowe obowiązki. Posłuchałem dwóch, trzech utworów i to raczej wystarczyło mi do uznania, że mam do czynienia z typową lokalną hiphopową konfekcją. Bardzo się myliłem. Łukasz „Małpa” Małkiewicz nagrał solo jedną z najlepszych płyt hiphopowych w 2009 roku. W kawałku „Nie byłem nigdy” zdaje się drwić z największych stereotypów, które z chłopca tworzą zioma. Nie jest typem, którego pierwsze kieszonkowe to pieniądze zajumane babci albo urobek z dziesiony jakiegoś gimnazjalisty. I beztrosko mówi: „Jakoś nie byłem nigdy typem, który miał wokół / Tłumy sztuk i wolałem raczej stać z boku / Bo choć nie znałem nigdy zaklęć na śluz w kroku / Kilka z nich leciało na jakiś kurwa błysk w oku”. Czy tak się zachowuje macho z Rubińca? I choć nigdy bym nie zrymował krocza z okiem, jest w tekstach Małpy prawdziwa literatura i prawdziwa liryka. Czeka go wielka błyskotliwa kariera.

W poczekalni
Gorąco polecam bloga Pawlacz Perski Tapes, na którym znajdziecie bootlega z koncertu Jesieni w Fado w Aleksandrowie Kujawskim i całą płytę The Arouser. Innych nagrań z tej strony jeszcze nie zdążyłem przesłuchać, ale jeśli to we mnie jakiś ślad zostawi, to zostawi tutaj jakiś ślad.
Czekam na debiutancką płytę Pchełek i drugą Hotelu Kosmos.
To z pewnością będzie dziwna płyta: