Kilka marcowych refleksji

1.


Raper Piker – znany mi jedynie z widzenia bywalec klubu eNeRDe - został pierwszym w historii rzecznikiem prasowym Miejskiego Zakładu Komunikacji. Nie wiem, czy gratulować, czy serdecznie współczuć. Gratuluję oczywiście awansu zawodowego, współczuję stanowiska. Od pracowników miejskich przewoźników gorszą sławą cieszą się chyba jedynie strażnicy więzienni. Pracujesz w komunikacji miejskiej, znaczy, że działasz w systemie opresji. Są kanary, są spóźnione autobusy, palące się tramwaje, opryskliwi kierowcy i pasażerowie, którzy niektóre skargi niosą wprost do prasy. Podejrzewam, że większość z nich jest całkowicie uzasadniona – z kontrolerami i kierowcami nie ma żadnych negocjacji. Raperowi Pikerowi prasa nie da chwili spokoju i niestety będzie musiał tłumaczyć swoją spółkę z błędów innych ludzi – zmęczonych kierowców i kontrolerów z firm zewnętrznych.

Dlatego nie dziwię się, że Piker ma korzenie hiphopowe, a nie na przykład rastafariańskie. Istota miejskości to autobusy i tramwaje. Nie ma większego urbanu i industrialu. I rozumiem, że raperzy muszą tworzyć naiwne motywatory - rymują w nich o nieustającej walce ze światem, ciałem i szatanem. Boksują się z wewnętrznym cieniem i pocieszają się, że wszystko będzie dobrze. Piker urodził się sobą i walczy o swoją pojedynczość. Czego się nie robi, widząc codziennie godziny przyjazdów i odjazdów, gdy zacierają się w pamięci numery boczne autobusów i tramwajów?

No chyba że nagra diss na złego pasażera.

UPDATE:
Piker postanowił usunąć z sieci wszystkie sygnowane przez siebie piosenki i zamknął swojego bloga. Google pamięta wszystko, przejrzymy cache i najciekawsze fragmenty zamieścimy np. bezpretensjonalny i szczery wpis "pizza na imprezach to jest to!!!"

2.


Zbigniew Fiderewicz, wiceprezydent miasta, który niegdyś zajmował się kulturą, nie stroni od publicznych wypowiedzi na temat swojego dawnego zakresu obowiązków. W rozmowie z „Nowościami” zamarzyło mu się, żeby sala koncertowa na Jordankach przypominała mediolańską La Scalę i berlińska filharmonię. Niektórzy marzą o urlopie zagranicznym albo o podwyżce, inni marzą o La Scali w swoim mieście.

Rozumiem, że wiceprezydentowi chodziło o warunki techniczne budowanej sali. Nie sądzę, aby Toruń zatrudnił w swojej orkiestrze 128 wypróbowanych na całym świecie muzyków tak jak berliński zespół, albo jak La Scala utrzymywał orkiestrę symfoniczną, solistów, chór i balet. Na razie Toruńska Orkiestra Symfoniczna ma mniej niż pięćdziesięciu instrumentalistów – opłacanych znacznie gorzej niż ich koledzy z sąsiedniej Bydgoszczy.

Na miejscu władz Torunia bałbym się o to, ile w przyszłości wyniosą koszty utrzymania tego budynku. Podejrzewam, że w skali roku przekroczą milion złotych. Do tego jeszcze trzeba będzie zapewne powołać nową instytucję kultury, która z budżetu uszczknie przynajmniej trzy miliony złotych. Do nowej sali może spokojnie się przenieść nasza orkiestra, ale podejrzewam, że przerosłoby ich zadanie skonstruowania wszechstronnego impresariatu, który oprócz cotygodniowych koncertów muzyki poważnej przyciągnie widzów na duży spektakl teatralny albo występ popularnego wykonawcy pop.

I kto tam będzie grał? Toruńskim symfonikom zdarza się grać przy niekompletnej widowni. Poza tym pięćdziesiąt osób – nawet jakby wyczyniało cuda i odnajdywało nieistniejące partytury perkusyjne do oper – nie da rady sobie z kubaturą tej sali.

A Mahlera nie będzie, chyba że muzycy ściągną sobie nuty z chomika.

3.


Nie byłem na „Kac Wawa”, który zrealizował torunianin Łukasz Karwowski. Nie byłem w nowym lokalu po Piwnicy Pod Aniołem. W piątek pewnie zajrzę do Anioła, film sobie jednak odpuszczę. Starczy, że widziałem trailer. Jeśli – jak nakazuje sztuka robienia filmowych zapowiedzi – producenci wyciągnęli z tego materiału esencję, „Kac Wawa” jest bolesnym doświadczeniem.