16 maja rozpęta się krzyżacka zawierucha

Może pojawić się szalone podejrzenie, że notkę o space-operze z Toruńską Agendą Kulturalną w roli głównej pisałem w akcie jakiejś tajemniczej prekognicji albo w przypływie tzw. intuicji dziennikarskiej, którą mniej zabobonni żurnaliści nazywają „nosem”. Cóż, ja wolę to nazwać profesjonalizmem.

Gdy sobie swawolnie fantazjowałem, jakby to było świetnie, gdyby TAK na podstawie mojego pomysłu zrealizowała space-operę na temat swoich burzliwych losów, nasi działacze kulturalni zaimportowali do Torunia rock-operę „Krzyżacy”. Dzieło jest epickie, bizantyńskie i z pewnością zachwyci znudzoną toruńska publiczność, zwłaszcza że wszędzie, gdzie się pojawiło, zbierało dobre recenzje. Autorzy tego widowiska skroją toruńskiego podatnika z 250 tys. zł. Gagarin – wyrób multimedialny rodzimej produkcji – był droższy o 50 tys. Można się zastanawiać, po jaki penis w Toruniu organizować kolejny spektakl plenerowy, który przekracza budżet niejednego festiwalu, ale wolę skupić się na innej sprawie.



16 maja Maciej Silski będzie Zbyszkiem, Paweł Kukiz - von Jungingenem, Artur Gadowski - Jagiełłą, Marcin Balcar - Jurandem ze Spychowa. Szalenie nie cierpię rozpaczliwych zabiegów marketingowców, którzy starają się ten kolejny dżob i wykon zareklamować jako wielkie widowisko pełne gwiazd.

Zaśpiewają zapewne „Under den Linden”, czyli „Pod Lipami”, ale ciężkimi głosami z niedbale rzuconym krzyżackim tandaradei. A to taka ładna pieśń:


To nie są gwiazdy pierwszej jasności. Artur Gadowski z IRA ostatni hit nagrał przed stu laty. Później ten wokalista polskiej odpowiedzi na brutalny i krwawy Def Leppard zmienił styl – obciął i rozjaśnił włos jak pan Bongiovi. I było jeszcze gorzej niż gdy śpiewał, że jego Radom to te same ulice i kolejka po pracę. Albo coś w tym stylu.

Sposobem Pawła Kukiza na dogasającą karierę jest polityka – a to wesprze podejrzanych brunatnych chłopców z Narodowego Odrodzenia Polski, a to rzuci jakąś luźną myślą na temat Smoleńska, że miał być na pokładzie prezydenckiego Tu-154. Jego czas minął, po tych wypowiedziach nikt go nie zaprosi do „Dzień dobry TVN”.

Kukiz na pewno nie powróci do formy, kiedy nagrał hit mojego biwaku w siódmej klasie:


Maciej Silski zwyciężył w „Idolu” ze Sławkiem Uniatowskim. Mimo że w programie zaprezentował się bardzo przyzwoicie, kariery nie zrobił. Chyba że karierą nazwie się otwieranie kolejnego lokalnego brancza marki Tesco w Wypiździejewie, gdzie na koncercie bawi się niemowlę, całkowicie pijany menel, a dwoje alternatywnych dziewcząt z wojskowymi plecakami z naszywką Nirvany skacze sobie gdzieś w kątku - na tyle wysoko, na ile pozwalają im ciężkie wojskowe buty.

Wspaniałą historię o Balcarze i Dżemie opowiedział mi przed stu laty Waldek Ślefarski z Kuśki Brothers. Pewnego razu mieli zaszczyt występować przed blues rockową legendą na zlocie motocyklistów. To niezwykle trudna publiczność: niezbyt trzeźwa i niezbyt cierpliwa. Większość ze zlotowiczów już w drodze jest tak pijana, że trzeba tworzyć dla nich dość szczególny konwój – na jego brzegach jadą najtrzeźwiejsi, w środku ci w stanie najgorszym. Czasami polskie drogi zaskoczą motycyklistów jakąś delikatną serpentynką i panowie w swoich indywidualistycznych sercach muszą gwałtownie odnaleźć kolektywnego ducha, aby pechowi bracia nie skończyli przygody w rowie.

Kuśka drżała na myśl przed tym koncertem. Po występie podszedł do nich facet, który wyglądał na herszta chromowanej zgrai i z akceptacją poklepał wszystkich muzyków po plecach. Dżem nie miał tak łatwo. Gdy tylko Balcar zaczął śpiewać największe świętości tej rockowej bandy, zaczęła się zadyma, której nawet wytypowani z tegoż środowiska ochroniarze nie byli w stanie powstrzymać. Panom nie podobał się nowy wokalista. Kazali mu zejść ze sceny i sami chóralnie wykonywali utwory do tekstów Ryszarda Riedla.

Konjo kiedyś opowiadał o koncercie Ich Troje dla pracowników stacji benzynowych Aral – szczere pole, scena wielka jak dla U2, pełne zaangażowanie Wiśniewskiego, który wspinał się z doklejonymi skrzydłami na telewizyjne krany, a na widowni 40 smutnych wąsatych facetów z osobami towarzyszącymi, osuszający powoli kufle darmowego piwa. W takich widowiskach ukrywa się jedno ryzyko: może nie dopisać pogoda i nikt nie przyjdzie. I całe to krzyżackie mambo dżambo – bieganie z plastikowymi mieczami z krzyżami na plecach - na nic.

Niektórzy torunianie zapewne lubią kurs, jaki przyjęła nasza zbiorowa rozrywka. Zawsze się może zdarzyć, że ktoś odświeży inne niemieckie pieśni ze średniowiecza i wykona na przykład tę o wydawaniu halerzy na wodę i groszy na wino.



Kiedyś Motoarena będzie miała swojego Führera.