Nie bójmy się obciachu (cz. 2)

Muzykom od zawsze zazdrościłem muzykowania, fotografikom - spostrzegawczości, plastykom - kontaktu z przedmiotami, aktorom - świadomości własnego ciała. Za fotografię, plastykę i aktorstwo nigdy się nie brałem. Próbowałem mocować się z muzyką. Moja pierwsza i jedyna gitara nazywa się Mayones i jest tanią polską podróbką Ibaneza. Kiedyś ta gdańska firma produkowała najtańszy sprzęt muzyczny w kraju – dziś pracuje tylko na zamówienie. Z mojej gitary zostały strzępy. Starte progi, zapadający się mostek, trzeszczące humbuckery, nieuziemione wejścia, niedziałający potencjometr.

Kupiłem ją w 1995 roku, zagrałem dziesiątki prób, nie wystąpiłem ani razu na żywo. Gdy zaczynałem z zespołem, który nazywał się Achtundzwanzig Banditen, nie potrafiłem zupełnie grać. Teraz gram w zasadzie niewiele lepiej. Gdy nie mogę zasnąć w nocy, wystarczy, że chwilę się pobawię gitarą i od razu robię się senny. Nie żartuję.

Dziś zamieszczam ostatnie kawałki ze swojej plejlisty wstydu. Oba powstały w jeden wieczór około 10 lat temu. Używałem pianinka z płyty z instalką SB Live!, programu do perkusji zamieszczonego na płytce załączonej do jakiegoś pisemka i programu GoldWave do obróbki wavów. „Disco” jest oczywiście żartem, „Lo” - co gorsza – powstawał zupełnie na serio.

Polecam słuchawki. Ściszcie dźwięk od razu, bo w Soundcloudzie nie ma regulacji głośności.