Video killed the radio star

Kilka dni temu napisałem notkę, w której postanowiłem pochwalić toruńskich artystów za swoją pracę. To był chyba zły pomysł, bo przypadkiem wywołałem całkiem poważny flejmik w komentarzach. Cóż, brnę w to dalej. Dziś lista najgłupszych toruńskich wideoklipów, które robią więcej złego niż dobrego. Jakie miasto, takie wideo.

Hejterów zapraszam do hejterzenia. Bo teraz, proszę państwa, nie ma żadnych granic i całą nienawiść proszę skupiać na mnie.

Na początek zastrzeżenie: brakuje w tym zestawieniu Manchesteru. Jakoś zawsze znajdę pretekst, aby ośmieszyć nasz najgorętszy zespół rockowy. Cóż, nie jestem fanem tej formacji - może dlatego że nie jestem 14-letnią dziewczynką z kieszonkowym na kilka melodyjek w telefonie, która już lubi jak gra gitara, ale jeszcze nikt nie podrzucił jej dobrej muzyki. Szukałem w sieci ich złych wideoklipów. Chłopaki mają szczęście, że zawsze zajmowali się nimi zdolni reżyserzy, jak np. Jacek Kościuszko, absolwent sztuk pięknych UMK. Nie znajdą się w zestawieniu. Mam nadzieję, że wybaczą mi brak konsekwencji.

Kobranocka – Ta noc zbyt pusta

Zaczyna się, jak po łąkach i polach pędzi Michał Zaręba, toruński dziennikarz, a dziewczyna o męskich dłoniach szykuje się do wyjścia. Michał Zaręba, toruński dziennikarz, przypina rower do stojaka z napisem „Toruń miastem rowerów”. Później trafia do Filmaru, gdzie są jedne z dwóch schodów ruchomych w tym młodym dynamicznym mieście. No chyba że pracuje w PDT. Segreguje kolorowe segregatory. Przychodzi do niego toruńska dziennikarka Iwona Rzeszotek – nie wiadomo, czy dla segregatorka w kolory, czy służbowo. W międzyczasie Kobranocka gra w największej sali CSW, którą niektórzy nazywają kościołem. Przychodzi do Michała Zaręby, toruńskiego dziennikarza, zły szef – dajmy na to - Perepeczko. Nie lubi postawy młodego tempa. Michał Zaręba, toruński dziennikarz, poznaje nową pracownicę i udaje zdrowe zdziwienie. A zły szef Perepeczko łapie za pośladek jego bogdankę. Michał Zaręba, obrotny toruński dziennikarz, postanawia działać i odnajduje sekretny korporacyjny pokój zwierzeń, w którym zły szef Perepeczko zamierza przeprowadzić pierwszą rozmowę kwalifikacyjną. Pani jednak daje mu kosza, ale przechodzi z nim do innego pomieszczenia. Michał Zaręba, toruński dziennikarz, zapuszcza tam efektownego żurawia. Rozmowa kwalifikacyjna powoli zamienia się w zabawę w taczki na biurku. Jest dramatyczna solówka, Michał Zaręba, toruński dziennikarz, atakuje szefa Perepeczko i traci pracę. W kapelutku jedzie rowerem. Ale pod Filmarem spotyka go bogdanka i rzuca się mu w ramiona, mimo że w Filmarze nieźle płacili, a szef Perepeczko, choć ma złą opinię, jest luz gość. I ma słabość: z biurka wyciąga zdjęcie rodziny. Punchline. A później zapewne Michał Zaręba, toruński dziennikarz, zabiera ją do Wałcza, ona rodzi mu bliźnięta, jedno nazywa się Aisha.

Ergo - Tango profanum

Czy wideoklip do piosenki zaczynającej się od słów „Szaleństwo, budzi mnie kokon twoich nóg” może być dobry? To bardzo dziwna piosenka, w której pojawia się absolutny relikt dawnego rockowego grania – tzw. solówka. W tych chwilach na koncercie gitarzysta osiąga absolutną ekstrazę, zamyka oczy, gra tak delikatnie, jakby ciepłem palców skracał struny, a noga dyga się lekko na odsłuchu. W filmie jest tak dużo dymu, że wcale nie widać pod nim Toruńskiej Piwnicy Artystycznej – jedynego toruńskiego lokalu, który sam określił się mianem „artystycznego”, choć ze sztuką wspólnego na co dzień ma niewiele. Ogólnie bolesne nudy: pan i pani uprawiają tango profanum, choć to dla mnie wygląda jak tango; zespół nie gra tanga, ale za to marnuje wódkę i cygara. Po dłuższym namyśle to jednak profanacja, jak fragment polszczyzny pt. „larwą ta miłość zdjęty nocą ból”. Albo coś podobnego.

Zagadka – Jeść mi się chce

Twórcy wideo zabierają nas do Lizard Kinga. Bohater tego – powiedzmy - autoironicznego klipu, a zarazem lider zespołu zamawia sobie do stolika górę paszy i ją spożywa. To z pewnością nie jest materiał dla osób o wrażliwych żołądkach. Nasz bohater zastanawia się, jaką przyjąć strategię dietetyczną, ale i tak woli oddać się radosnej konsumpcji. Energii mu przy tym nie brakuje, bo – jak wiadomo – tłuszcz to energia. Klip zrealizowała grupa radosnych twórców ze Studia Filmów Video. Polecam wizytę na ich stronie internetowej, gdzie chwalą się z konta plus na Vimeo. Gratulacje!

Yach i Atrakcyjny Kazimierz




Czym się różnią te dwa klipy? Tylko chyba tłem, kolorem i doborem aktorów. Drugi sięga do tradycji kina z Hong Kongu i eksperymentuje z synchronizacją muzyki z ruchem warg. Ogólnie jest bardzo źle i mało zabawnie. Filmy sprawiają wrażenie, jakby powstały w jedną noc.

Tomasz Kamiński

Nie wiem, jakie rekreacyjne narkotyki spożywają chrześcijańscy artyści. Autor klipu spożył ich z pewnością zbyt wiele i śmiało, choć zapewne nieintencjonalnie, nawiązał do Teletubisiów. Gdzie się podziała kontrreformacja, która dała światu Bachy i Haendle? Ten współczesny brak gustu Kościoła jest grzechem.

Kobranocka – Jak zapomnieć

Z braku lepszego określenia niech główny bohater nazywa się Papa Dance. Papa Dance pogrąża się w emo przy moście - po stracie lub z tęsknoty. Pracuje u Butelki, więc w życiu ma nielekko. Poznaje blondynkę, ale tęskni za brunetką. Nie połapalibyśmy się z pewnością w obsadzie, gdyby nie ta różnica w umaszczeniu. Rozlepia plakaty, woła o garść uwagi ze strony dziewczyny, która go porzuciła. Lecz dziewczyna jest już z innym, a on kocha i będzie kochał wciąż, Wybrała sobie blondyna, co to niejednej starszej pani stopy wymasował. Więc Papa Dance idzie na most, pozbywa się – całkowicie niepretensjonalnie – fotografii i przypadkiem odnajduje blondynkę. Żyją długo i szczęśliwie, wyjeżdżają do Wałcza, ona rodzi mu bliżniaczki, jedno z nich na imię na Aisha.

Arczi&Grosik - Miasto nocą

Widziałem wiele klipów hiphopowych, ale rzadko mi się trafia taki, którego fabułę mogę zderzyć z rzeczywistością. Otóż Arczi i Grosik są niemal moimi sąsiadami. I generalnie mam nieco inne refleksje na temat ciężkiego życia na tej dzielni. Jest tu raczej sennie i nudno, czasami jakiś pijany śpiewak zabłąka się nocą pod balkony, ale to z Mokrego i Chełmińskiego nie tworzy od razu Compton. Wystarczy zobaczyć sobie, jak groźna i dynamiczna to przestrzeń – panowie kręcą bloki pogrążone w nocy, z wygaszonymi światłami, zupełnie martwe i senne. Choć może odnoszę mylne wrażenie, bo hiphopowcy większość zdjęć zrobili bezpiecznie z samochodu, a pieszo poruszali się po dzielnicy tylko w większej grupie. Nie chcieli się też narażać psiarni i działali całkowicie lege artis, bo życie uliczne życie ulicznym, ale panów w większej zgredce lepiej na wszelki wypadek skręcić na przystanku. Ach, Arbat, mój Arbat, czy rzeczywiście jest tak, że: „Miasto nocą niebezpieczne, więc uważaj, kurwo / spotka cię dziś coś, co nazywamy trumną”?